Reeds eeuwen lang was asbest bekend als een wondermiddel. Gemakkelijk te verwerken, slijt- en trekvast, bestand tegen hitte, olie, zuur en loog en met uitstekende isolerende eigenschappen. Jarenlang werd het zelfs op last van de brandweer gebruikt als brandwerend materiaal in trappenhuizen en verwerkt in de standpijpen van de waterleidingen of als isolering van electriciteitsdraden. Ook heel wat gebruikt in de vroegere golfplaten daken. De Grieken kenden reeds de hittebestendige kwaliteiten van asbest en door de Romeinen werd het opgehemeld in pathetische verzen. Jammer genoeg leidde het gebruik ervan voor heel wat mensen tot een nachtmerrie. Stoflongen en sterk kankerverwekkend, ziektes die zich pas na jarenlange blootstelling aan het vezelrijke materiaal manifesteren. Omdat wij ons hiervan pas recent bewust zijn, vind je in heel wat oude huizen nog tonnen van dit goedje. Asbest is een verzamelnaam voor silicavezels die worden gewonnen uit de mineralen serpentijn en amfibool. Net als bijvoorbeeld mica kunnen ze laagjes vormen, die zich kunnen oprollen tot minuscule holle vezeltjes. Serpentijn bevat de magnesiumhoudende chrysotielen, waarvan een aantal het zogenoemde witte asbest leveren. Ook uit amfibool kunnen asbestvezels worden gewonnen. De amfiboolvezels zijn niet hol, maar massief en minder flexibel dan de chrysotielvezels. Ze hebben de neiging in kleine, zeer scherpe splinters af te splitsen. Amfibool bevat naast magnesium ook ijzer, calcium en natrium.