Hugo van der Goes werd te Gent geboren rond 1440, en overleed in het Brusselse in 1482. Hij werd meester te Gent op 5 mei 1467. Rond 1478 werd hij lekenbroeder in het Rode Klooster in het Brusselse Zoniënwoud, waar zijn halfbroer Nikolaas monnik was. Waarschijnlijk was er een verband met de vervolgingswaanzin en geestesstoornissen waaraan Hugo van der Goes toen begon te lijden, en die hem zijn laatste jaren geregeld kwelden. Na Van Eyck wordt hij beschouwd als de belangrijkste vernieuwer van de schilderkunst in de 15e eeuw. Bijzonder is dat in feite geen enkel door deze kunstenaar gesigneerd werk is teruggevonden. Slechts één werk (het schilderij van het Portinari-altaar in Florence) is met zekerheid door hem gemaakt. Dit beeldt Tommaso Portinari uit met zijn vrouw en kinderen. Portinari was vertegenwoordiger van de Medici te Brugge. De kunstcritici dichten hem echter nog een reeks van andere werken toe. Wat opvalt aan het werk van van der Goes zijn de evenwichtige verhoudingen tussen de personages en het landschap. Om dit resultaat te bekomen maakte hij o.a. gebruik van lichteffecten en kleurschakeringen. De uitbeelding van de figuren zelf getuigt van doorgedreven realisme, echter zonder de minutieuze uitrafeling van de details. Met een minimum aan doorlopende lijnen, maar met kleurschakeringen tussen helder belichte en in de schaduw gelegen gedeelte, werd veel plasticiteit bekomen. Opvallend zijn ook de meestal knokige handen, die bijdragen om gevoelens of stemming te uiten. De figuren stralen een grote ernst en overgave uit, soms gekoppeld aan onrust. Dit geeft zijn werk een aangrijpende, dramatische toets.