Beschrijving van Koninklijkse Schouwburg NAMUR in NAMEN / BELGIË:Frits Schetsken: 'Het eerste theatergebouw van Namen opent zijn deuren in 1824. In dat gebouw treedt in 1855 de beroemde actrice Sarah Bernhardt op. In datzelfde jaar doet gasverlichting zijn intrede in dat theater, maar vijf jaar later is een brand verwoestend voor het gebouw. Onder leiding van architect Thierry Fumière, later bijgestaan door Julien Remont, wordt aan de herbouw begonnen, maar nog tijdens die bouwwerken breekt een nieuwe brand uit, waardoor de opening van het nieuwe theater uit Savonière zandsteen pas in 1863 kan plaatsvinden. In 1889 wordt er elektrische verlichting geïnstalleerd, maar dan worden de kaarten voor de voorstellingen nog steeds via particulieren of in het café La Comédie verkocht, want pas vanaf 1901 beschikt deze schouwburg over een eigen locatie voor kaartverkoop. Voor het eigenlijke theater ontwaar je een portaal, zodat bezoekers die destijds per koets arriveerden droog konden uitstappen. Op de eerste verdieping zie je links en rechts nissen, met daarin de dames Euterpe (muziek) en Thalia (toneel). Verder zijn de halfzuilen versierd met vrouwenhoofden, medaillons met wapenschilden en slingers van bloemen en fruit. Binnen is er een comédie à l’Italienne-zaal met boven de parterre vier rondlopende balkons boven elkaar en een feeërieke kroonluchter in de koepel, waarboven tussen witte wolkjes liefdesengeltjes door een blauwe hemel drijven dankzij de Parijse schilder Félix Bracquemont. In 1948 wordt er voorzichtig wat gemoderniseerd aan de grote zaal, maar de decoratie in rood en goud blijft behouden. Pas wanneer architect Thierry Lanotte in 1998 een verdergaande renovatie uitvoert, verdwijnt het rood voor ingetogener grijs om zo het verguldsel van de balkons ietwat te dempen en neutraal blauw voor de zetels. In de decoratie van de zaal zie je vijf beroemde namen: Shakespeare, Weber, Molière, Mozart en Rossini. Die hebben allemaal werk geschreven dat zich goed leent voor dit soort ‘Italiaanse’ schouwburgzalen. In de orkestbak kunnen 50 muzikanten plaatsnemen. De vloer daarvan kan omhoog worden gebracht op nog drie andere niveaus, respectievelijk voor het opstellen van zetels en het op twee hoogtes verlengen van het podium.
Onder de scène van de grote zaal bevindt zich de kleinere studio, die geschikt is voor veelzijdige producties voor beperkt publiek. Er is op de mezzanine nog een kleine zaal voor 100 personen, waar onder andere recepties plaatsvinden. Vooraan is er de grote foyer. Sinds 16 december 1999 is het plafond van deze foyer versierd met het fresco ‘Théâtre’ van de Franse schilder Gérard Garouste, waarop hij de vier theatervormen weergeeft: drama, muziek, dans en komedie. Dit theater heeft bezoek gehad van filmacteurs Romy Schneider en Louis De Funès, hier hebben Charles Trenet, Tino Rossi en Jacques Brel hun chansons laten klinken en Maurice Béjart heeft met zijn Ballet van de XXe eeuw hier voorstellingen gegeven. Maar minder bekend is dat reeds voor de bouw van Namens eerste Kursaal in 1879, hier al een speelzaal was ingericht door de Cercle des étranger de Namur, een kring waar geboren Namenaars niet welkom waren. In het plantsoen vooraan staat het borstbeeld van Nicolas Bosret, de in 1799 geboren blinde componist-tekstdichter van Li Bouquet del Mariée, dat in 1852 voor de eerste keer is uitgevoerd en in 1856 als Li Bia Bouquet door het Naamse stadsbestuur tot ‘nationale hymne’ is uitgeroepen. Bij publieke evenementen wordt het nog regelmatig ten gehore gebracht. Bosret heeft in 1843 het orkest van de Société Moncrabeau opgericht en is daar de eerste leider van geweest. Hij is gestorven in 1876. Onder Bosrets torso symbolen van een folkloristisch gilde, waarvan hij voorzitter was: bierglas, wijnglas en pijpen staan voor een blij gemoed, de collectebus voor bekommernis om de minder bedeelde, kaarten en dominostenen maken duidelijk dat de gildenbroeders speelse lieden waren.'
Français
English
  
|
